Chleb na sodzie z cheddarem i cebulą (i o dziecięcym patriotyzmie)

Listonosz przyniósł Króliczce jej nowy paszport w tym tygodniu. Dumna była, gdy się samodzielnie podpisywała na wniosku o jego wymianę. Ona jeszcze nie ma 7 lat, a tak dumna jest ze swego irlandzkiego obywatelstwa, że trudno w to uwierzyć. Mnie w tym wieku przypinano tarczę z nazwiskiem Lenina do mundurka, co zupełnie nie wzbudzało mojego entuzjazmu. Szczerze mówiąc, dziwaczne metody kształtowania postaw obywatelskich i patriotycznych w moich czasach szkolnych niestety przynosiły odwrotny skutek. Do dziś nie mogę się pogodzić z tym, że za najwybitniejsze dzieło rodzimej literatury, epopeję narodową, każą uczniom uważać frywolny poemat awanturniczy zaczynający się od wezwania Litwy-ojczyzny autora.

Króliczka najczęściej powołuje się na swe irlandzkie obywatelstwo, gdy poprawiam jej fatalną wymowę głoski „r”. Już dawno uznała, że nic z tego nie będzie i uparcie ignoruje istnienie drżącego „r”… Jako argument przeciwko forsowaniu jej nadmiernie polszczyzną podaje, że jej szanowna matka też kaleczy angielski, ale to zrozumiałe, bo jej matka jest Polką. Zatem ona ma prawo kaleczyć język polski, bo jest Irlandką. Czy to nie jest oczywiste?

W swej irlandzkości jest też zagorzałą fanką lokalnych drużyn piłkarskich, choć jest to powierzchowna identyfikacja, skupiona głównie na niechęci do zielono-żółtych barw (Donegal). Poza tym bardzo lubi uczyć się języka irlandzkiego, bo tu nas zmiata z powierzchni. Teraz, gdy słyszę dziwaczny bełkot wypływający z jej ust lub piosenkę o podejrzanej treści, wpierw się upewniam, czy aby nie irlandzki. Wystarczy, że wykazałam się, gdy próbowałam ją upomnieć, że układanie wierszyków zaczynających się od „szmata, szmata” jest mało eleganckie. Okazało się, że była to niewinna twórczość na temat „sneachta”, czyli śniegu. „Śniata, śniata”, a nie szmata…

Patriotycznie też uwielbia wszystko co irlandzkie na talerzu. Black pudding, irlandzkie smażone kiełbaski, sery czy irlandzkie pieczywo wywołują jej ogromny entuzjazm. Z polskich potraw akceptuje pierogi ruskie i śląskie oblaty, a generalnie mogłaby się żywić wyłącznie pizzą i spaghetti. Ważne jest jeszcze, kto ugotował. Jak mama, to zje, choćby było ostre lub kwaśne, a jak tata, to zawsze można pomarudzić, nawet jeśli tylko odgrzał to, co przygotowała mama…

Doceniona mama wykazała się irlandzkim chlebem serowo-cebulowym. Pyyyysznym według Malutkiej. Mężowi też smakował. W rezultacie został wyjedzony do ostatniego okrucha, grubo smarowany masłem z koziego mleka (to nasza najnowsza irlandzka namiętność…). Doskonały dodatek do zupy lub sałatki. Doskonały też na śniadanie. Do piwa też pasuje…

CHLEB NA SODZIE Z CHEDDAREM I CEBULĄ

• 500 g mąki
• 2 łyżeczki sody oczyszczonej
• 1 łyżeczki słodkiej papryki
• 1 łyżeczka soli morskiej
• 60 g masła z koziego mleka
• 125 g dojrzałego cheddara (czerwonego)
• 1 mała cebula
• 2 łyżki posiekanego szczypiorku
• 250 ml mleka
• 1 łyżka białego octu winnego

Piekarnik nagrzewamy do 200°C (z termoobiegiem). Przesiewamy mąkę wraz z sodą, papryką ½ łyzeczki soli.  Dodajemy pokrojone masło i wyrabiamy palcami, aż masło z mąka utworzą okruszki.

Cheddar ścieramy na dużych oczkach tarki, przekładamy do miski z mąką – na bok odkładamy łyżkę startego sera do posypania wierzchu bochenka). Cebulę ścieramy na tarce i dodajemy wraz z posiekanym szczypiorkiem do ciasta. Mieszamy wszystkie składniki.

Mleko i ocet mieszamy razem w dzbanku, wlewamy do mąki i mieszamy całość. Przekładamy zawartość mąki na oprószony mąką blat i szybko zagniatamy ciasto, formując okrągły bochenek. Przekładamy na tacę do pieczenia, długim nożem nacinamy krzyż na środku chleba. Posypujemy pozostałym cheddarem i pozostałą solą.

Pieczemy na środkowej półce piekarnika ok. 40-45 minut. Upieczony chleb powinien być dobrze wyrośnięty i wydawać głuchy dźwięk, gdy uderzymy w jego spód.

(przepis: „Easy Food” March 2016)