Gryczane muffiny z jeżynami

Lubię ten moment, gdy w Irlandii zaczynają dojrzewać jeżyny. Dzieci ze spaceru wracają z buziami umorusanymi sokiem zerwanych po drodze dzikich owoców, których prawie nikt tu nie zbiera. Zapytałam znajomego, dlaczego nie zjada brambles , czyli dzikich jeżyn, które same rosną mu przy płocie. Podrapał się po głowie i wydukał, że jego mama kiedyś robiła z nich dżemy, ale on nie wie jak. – Jak chcesz, to je zbieraj, ja nie wiem, co z nich zrobić… Mnie dwa razy zachęcać nie trzeba!

Przy wiejskich dróżkach jeszcze nie ma ich tyle, by móc przynieść znaczącą ilość do domu, ale w sklepach są już tutejsze jeżyny, zamiast zamorskich. Jeżyny nadają się praktycznie do wszystkiego – pasują do serów pleśniowych (spróbujcie takich „koreczków”: ser brie, listek mięty i jeżyna!), do sałatek owocowych (np. schłodzony arbuz z jeżynami i listkami mięty) i do sałatek wytrawnych, do wszelkich wypieków i deserów na zimno, wychodzą z nich genialne dżemy i pyszne lody, a także bardzo zdrowe soki. Jeżyny naprawdę są mocno niedoceniane i niesłusznie przegrywają ze słodszymi malinami i truskawkami.

Dwa opakowania przeznaczyłam na najprostsze babeczki świata, czyli muffiny. Muffiny w ogóle najlepsze są ze świeżymi owocami, które balansują ich suchość swoją wilgocią. Przepis na gryczane bułeczki pochodzi z opakowania mąki (gotujecie czasami z przepisów na opakowaniach?), ale według zaleceń męża zrobiłam podwójną porcję, bo 6 muffinków to zdecydowanie za mało. Miał rację, sama od razu zjadłam dwie sztuki…

MUFFINY GRYCZANE Z JEŻYNAMI

• 200 g mąki gryczanej
• 200 g miałkiego cukru
• 4 łyżeczki proszku do pieczenia
• 100 ml oleju
• 100 ml mleka
• 2 jajka
• 2 łyżeczki ekstraktu z wanilii
• 250 g jeżyn

Piekarnik nagrzewamy do temp. 180°C (z termoobiegiem). 12-dołkową formę na muffiny wykładamy papierowymi kokilkami.

Mąkę gryczaną wraz z proszkiem do pieczenia przesiewamy do dużej miski, następnie wsypujemy cukier i mieszamy. Do dzbanka wlewawmy olej, mleko i ekstrakt z wanilii, nastepnie wbijamy jajka i wszystko dokładnie mieszamy trzepaczką. Zawartość dzbanka wlewamy do miski z mąką. Całość mieszamy. Wsypujemy umyte i osuszone jeżyny i mieszamy.

Ciastem napełniami kokilki, pilnując przy tym, żeby równo rozdzielić owoce, a następnie wstawiamy blachę do piekarnika i pieczemy przez 30 minut. Po wyjęciu odstawiamy na 5 minut, po czym wyjmujemy babeczki i studzimy na kratce.

Advertisements

Placki gryczane, czyli bliny bez drożdży

Wygłupiłam się w sklepie, kupując mąkę gryczaną. Chyba z radości, że akurat była (a rzadko u nas jest, bo w Irlandii kasza gryczana w ogóle nie jest znana), tak mnie zaćmiło…

Na początku wakacji zrobili nam w sklepie kasy samoobsługowe  – wystarczająco dawno, by się z nimi oswoić, ale jeszcze często coś mnie przy nich zaskakuje. Tym razem czytnik nie chciał odczytać kodu kreskowego właśnie z mojej mąki. Miły, młody człowiek z obsługi ręcznie wpisał cyfry z kodu i na ekranie wyskoczyło Dove coś tam… No jak Dove, jak ja kupuję mąkę! Uśmiecham się nieśmiało, że tu coś nie to, a pan, że jak najbardziej to. No jak? Odwracam tę moją mąkę, by pokazać, że to mąka, bo może młody człowiek nie wie, i wtedy zauważam nazwę producenta – Doves Farm…

Zupełne zaćmienie – bo firmę kojarzę, chociaż brytyjska. Mąż oczywiście skwitował, że młodego chłopca zobaczyłam i od tego rozum straciłam… A nie…, to powiedział po wizycie w księgarni, gdzie byliśmy po słowniki dla Króliczki. Też był młody człowiek za ladą, ale to już inna historia…

…bo teraz będzie o plackach! Pisałam całkiem niedawno o zupełnym braku świeżych drożdży w irlandzkich sklepach. A mnie się akurat blinów zachciało, i nawet mąkę udało (!) mi się kupić, i na tej mące był przepis na bliny bez nielubianych przez wyspiarzy drożdży. Bliny bez drożdży to już nie bliny, lecz zwykłe placki, ale za to szybko się robi, więc jak macie tylko 15 minut na zrobienie obiadu, to będzie idealny przepis.

Podać możecie je z ulubionymi dodatkami – na słodko lub wytrawnie. Zjadłam z crème fraîche, łososiem i pietruszką, bo koperku w sklepie zabrakło, a moje starsze dziecko eksperymentowało, jedząc na zmianę ze śmietaną i rybą oraz z syropem klonowym. Na koniec wydało werdykt, że najlepsze są z łososiem, ale bez śmietany. Ciekawe, co by powiedziała na kawior?

PLACKI GRYCZANE, CZYLI BLINY BEZ DROŻDŻY

• 175 g mąki gryczanej
• 300 ml mleka
• 2 jajka
• 2 łyżeczki proszku do pieczenia
• olej do smażenia
• dowolne dodatki (u mnie crème fraîche, wędzony łosoś, natka pietruszki)

Jajka rozbełtujemy w misce, a następnie wsypujemy mąkę zmieszaną z proszkiem do pieczenia oraz wlewamy mleko. Mieszamy, aż uzyskamy gładkie ciasto naleśnikowe. Rozgrzewamy odrobinę oleju na patelni i smażymy placki partiami na średnim ogniu. Gdy zaczną uciekać pęcherzyki powietrza, obracamy placki na patelni i smażymy jeszcze chwilkę, aż się zrumienią. Podajemy z dowolnymi dodatkami – do placków pasuje śmietana, wędzony łosoś, masło, kawior itd. Można podać też na słodko, np. z syropem klonowym.

Młode ziemniaczki z masłem i koperkiem, czyli lato zawitało do Irlandii

To już trzecie lato w tym roku – tak podsumowała rewelacyjną wiadomość moja siostra. Tym razem lato trwało całe 3 dni… Lipiec nad Atlantykiem zazwyczaj jest dość deszczowy, więc każdy przebłysk słońca, każdy ciepły, suchy dzień to święto do oznaczenia w kalendarzu. Bo kiedy przestaje padać, wioska zamienia się w raj.

Wtedy z wdzięcznością myślę, ile radości daje mieszkanie nad oceanem, w pobliżu pięknej, piaszczystej plaży otoczonej pasmem górskim. Góry nad samiutkim oceanem robią wrażenie nie mniejsze niż wysokie, strome klify. Korzystamy więc, ile można. Co tam obiad – po południu, a nawet wieczorem warto wyskoczyć, by pochlapać się w wodzie. Szum morza uspokaja, wycisza, a fale oblewające łydki działają jak najlepszy masaż, są naturalną hydroterapią. Chodzenie po piasku boso pobudza receptory i działa doskonale na mięśnie stóp – wystarczy 15 minut spaceru, by poczuć się bardziej zrelaksowanym i zadowolonym. Morskie powietrze również przyczynia się do poprawy naszego samopoczucia.

 

Lekka, krótka pianka to letni niezbędnik w naszej części wyspy – gdy przychodzi przypływ, przynosi ze sobą chłodniejszą wodę. Królisia w swoim „kostiumie” bryka po falach ku zazdrości brata, który brodząc ze mną wzdłuż brzegu, z tęsknotą wodzi wzrokiem za siostrą i tatą wychylającymi się spomiędzy fal. Muszę go mocno trzymać, bo najchętniej pobiegłby prosto w wodę.

Niezbędnik plażowy mamy zawsze spakowany, by móc się w 5 minut zebrać i ruszyć na plażę oddaloną 3 minuty drogi od naszego domu. Po powrocie nikt nie ma głowy do wyszukanych obiadów. Królisia woła oczywiście o szybki makaron – uwielbia sztandarowe danie polskich przedszkoli sprzed lat, czyli makaron z twarogiem, cukrem i cynamonem. Z okazji upałów – przedwczoraj było 25°C, co tutaj jest anomalią (!) – zafundowałam Królisi kolejny wakacyjny przysmak z Polski. Młode ziemniaczki z masłem i koperkiem! I kefirem dla pełni szczęścia.

Chomiś był wniebowzięty, Królisia przerażona. Malutka z niedowierzaniem słuchała, że jej matka przynajmniej raz w tygodniu w czasie wakacji jadała ziemniaki z masłem, a do tego było jeszcze jajko sadzone. – Przecież jajko sadzone je się na śniadanie! – zdumienie mojej małej Irlandki sięga zenitu za każdym razem, gdy wspominam, że w Polsce jajka sadzone serwuje się też do obiadu. Kiedy oboje z mężem rozpływaliśmy się w zachwytach nad kulinarnym wspomnieniem dzieciństwa, nasze starsze dziecko ze zbolałym wyrazem twarzy przełykała „te nudne ziemniaki”, pomstując na barbarzyńskie zwyczaje rodziców. Dobrze, że chociaż kefir jej smakował!

MŁODE ZIEMNIAKI Z MASŁEM I KOPERKIEM

• 1 kg młodych ziemniaków
• 1/3 kostki masła
• sól
• świeży koperek
• kefir (lub zsiadłe mleko) do podania

Wymyte ziemniaki wkładamy do osolonej wody, zagotowujemy. Gotujemy ok. 15 – 20 minut (w zależności od rozmiaru i gatunku ziemniaków). Koperek siekamy. Masło roztapiamy na garnuszku. Ugotowane ziemniaki odcedzamy, większe kroimy na kawałki (uważając, by się nie poparzyć – najlepiej w rękawiczkach lub pomagając sobie szczypcami). Ziemniaki polewamy masłem, mieszamy delikatnie. Wykładamy na talerze, posypujemy koperkiem i podajemy od razu. Najsmaczniejsze z chłodnym kefirem.

Spaghetti z pesto z jarmużu

Mieszkałam przez 24 lata w Katowicach. Wiadomo smog, kopalnie, Rawa mieniąca się wszystkimi kolorami tęczy. I gołębie – wcale nie mniej niż w Krakowie. Staruszki okupujące ławki na placu Miarki, by dokarmiać gołębie. Staruszki dokarmiające gołębie na przystankach, na podwórkach, na parapetach i balkonach. W wiecznym konflikcie nie tylko z nienawidzącym gołębi mieszkańcami, nie tylko z pracownikami wydziału biologii i weterynarzami, którzy grzmią, że dokarmianie chlebem szkodzi ptakom, ale także z miłośnikami rasowych gołębi, bo gołębiarzy na Śląsku jest sporo. Katowice to upaćkane przez gołębie parapety, samochody, upstrzone pomniki, latarnie miejskie a nawet skrzynki pocztowe. I ten charakterystyczny zapach, gdy mijasz chmarę zgromadzoną nad okruchami kajzerki…

Gdy przeprowadziłam się do Sligo, nie było w nim żadnego wysokiego budynku, a co za tym idzie, nie było też gołębi. Bo gołębie kochają wysokość. Z czasem miasto zyskało kilka wyższych budowli, a wraz z nimi niewielką ilość znienawidzonych ptaków. Na wsi to już o gołębia trudno, kilka cukrówek lata po okolicy. Nie znaczy to, że nie mamy czego sprzątać. Mamy. Mamy żarłoczne mewy, które szczególnie upodobały sobie celowanie w okna połaciowe. Mewy tłoczą się zazwyczaj w porcie. Gdy rybacy przypływają z kutrami i robią selekcję połowu, mewy mają ucztę. Czasami jednak zapuszczają się w poszukiwaniu gniazd innych ptaków, a koło mnie mieszka cała kolonia kawek i gawronów. Wiecie jak dzielnie walczą w obronie swych gniazd. Wtedy już innego mewom nie pozostaje jak dobrać się do psiej miski. Naprawdę niczym nie pogardzą, dlatego tak wiele ich również żeruje przy nadbrzeżnych hotelach, wyjadając zawartość kubłów na śmieci.

Obserwuję sobie ptaki podczas gotowanie, bo skrzydła pozwalają im na dostanie się w pobliże okna. Płot udaje się sforsować tylko kotom, ślimaki i małe robaczki prześlizgną się pod spodem, a ptaki nie znają granic. Patrzę więc na małe, pocieszne rudziki, na wiecznie wystraszone sikorki, na zięby, pliszki, kawki, gawrony, sroki, kosy, cztery cukrówki i okazyjnie przylatujące mewy. Widzieliście kiedyś, jak zmyślnie małe ptaszki radzą sobie z rozłupaniem ziarna słonecznika? Albo jak bezczelnie mewy potrafią ukraść kanapkę nieopatrznie pozostawianą na stole na podwórku? A gawrony, którym zdarza się gratka złapać coś z grilla, gdy grillujący wolą jeść w domu?

Mnie się jeszcze marzy zobaczyć bociana połykającego żabkę, bo „żurawia połykającego żurawinę” mogę sobie wyobrazić… To mój mąż, który zasiadł do spaghetti z pesto z jarmużu. Zjadł, ale nakombinował się, jakby to przyprawić, żeby zabić smak zielska. Króliczce natomiast trzęsły się uszy i wciągnęła swoją porcję błyskawicznie. Jeszcze domagała się dokładki! Jarmuż albo się lubi, albo nie. Nic na siłę, przynajmniej jeśli nie jest się moim mężem..

SPAGHETTI Z PESTO Z JARMUŻU

• 40 g orzechów włoskich
• 4 ząbki czosnku
• skórka i sok z cytryny
• 200 g jarmużu
• 100 ml oliwy
• 60 g parmezanu oraz odrobinę do przybrania
• sól
• świeżo zmielony pieprz
• świeżo starta gałka muszkatołowa
• 400 g spaghetti

Orzechy włoskie opiekamy ok. 6 minut w piekarniku nagrzanym do 180°C (alternatywnie możemy uprażyć na suchej patelni). Jarmuż myjemy i odcinamy liściom ogonki. Parmezan ścieramy na tarce.

Spaghetti gotujemy w osolonej wodzie wg. instrukcji na opakowaniu.

Orzechy włoskie miksujemy w malakserze wraz z obranym czosnkiem, skórką otartą z jednej cytryny oraz wyciśniętym z niej sokiem. Partiami dodajemy jarmuż i miksujemy, aż będzie drobno posiekany. Dodajemy sól, pieprz i gałkę muszkatołową. Ciągle miksując, wlewamy stopniowo oliwę, aż uzyskamy gęsty sos. Przekładamy całość do dużej miski, dodajemy parmezan, a następnie całość mieszamy. Dolewamy ok. 50 ml wody, w której gotował się makaron do pesto, a następnie odsączamy spaghetti. Makaron mieszamy z pesto, posypujemy odrobiną sera i podajemy od razu.

(wg „Easy Food” April 2016 z drobnymi zmianami)

 

Zwyczaje wielkanocne w Irlandii

Zostałam poproszona o artykuł o świątecznych zwyczajach w Irlandii dla magazynu „Maszkety”, którego wielkanocny numer ukazał się już dobrych kilka tygodni temu. Niniejszy tekst jest wersją wzbogaconą o osobiste komentarze – dotyczące mojej rodziny, parafii i wsi. Od strony teologicznej Wielkanoc w Irlandii niczym się nie różni od Świąt w Polsce. Różnią nas tylko ludowe zwyczaje, choć czasami wcale nie zdajemy sobie sprawy, że ta „odwieczna tradycja” jest w gruncie rzeczy młoda, lokalna i nierzadko wywodzi się z przedchrześcijańskich wierzeń…

Okres wielkanocny w Irlandii – tak samo jak w Polsce – poprzedza Wielki Post, który zaczyna się w Środę Popielcową. Przez cały dzień wszędzie natkniemy się na osoby chodzące z czołem pokrytym popiołem. Nikt go nie ściera po wyjściu z kościoła, ale chodzi z tym znakiem do wieczora, przy czym mazidło, jakiego używają irlandzcy księża, jest dość solidne. Popiół można zabrać również do domu, a za sprawą pewnej parafii w Galway rozpowszechnił się zwyczaj, żeby popiół był wystawiony przez cały dzień, aby wierni mogli go zabrać, kiedy im pasuje. W Galway wierni mogą podjechać pod bramę kościoła, by wziąć popiół, ale ksiądz w naszej parafii stwierdził, że za bardzo mu to przypomina usługę „drive” w McDonald’s, więc u nas trzeba się piechotą pofatygować do kościoła.

Poszczenie w Irlandii polega nie tylko na niejedzeniu mięsa i jajek, ale również na wyrzeczeniu się innych przyjemności – alkoholu, słodyczy a nawet powstrzymaniu się od oglądania telewizji. Chociaż w dzisiejszym, szybko laicyzującym się społeczeństwie, mało kto przywiązuje wagę do postanowień wielkopostnych, zachęca się nadal dzieci do jego praktykowania. Nasza córka rezolutnie uznała, że ona się ograniczy w byciu niemiłą dla rodziców, zaś my możemy się poprawić – ja powinnam przestać podjadać ciasteczka, a mąż pić cydr…

Czas wielkopostnej powagi przerywają dwa święta, będące zarazem „odpustem” od samego postu. 17 marca wypada dzień Świętego Patryka, patrona Irlandii, który jest barwnym, wesołym i hucznym świętem, spędzanym na paradach i niekończących się zabawach w pubach. Drugie ze świąt to Mothering Sunday – Dzień Matki, który wypada zawsze w czwartą niedzielę wielkiego postu.

Nabożeństwo w Niedzielę Palmową wygląda dokładnie tak samo jak w Polsce, ale zamiast naszych palemek Irlandczycy zabierają z kościoła krzyżyki zrobione z liści drzewa palmowego. W tym roku zaskoczona Króliczka wróciła z kościoła z gałązką tui… Ostatni tydzień przed Wielkanocą Irlandczycy sprzątają swoje domy i obejścia. Wielki Piątek to dzień ciszy – ulice są puste, sklepy (w naszej wsi zamknięty był tylko od 3 do 4 po południu ze względu na nabożeństwo) i biura pozamykane, a pracownicy wysłani na przymusowy urlop, gdyż nie jest to dzień ustawowo wolny od pracy. Ustawowo w Wielki Piątek nie wolno sprzedawać alkoholu, dlatego puby i restauracje również są przeważnie zamknięte. W tych sklepach, które są otwarte stoiska z alkoholem są zasłonięte prześcieradłami lub zablokowane barierkami. Warto o tym pamiętać, przejeżdżając do Irlandii na święta, bo wielu turystów przeciera oczy z niedowierzania. Tego dnia nie powinno się pracować poza domem, nie szlachtuje się zwierząt, unika się rozmów, o 3 po południu wszyscy udają się na nabożeństwo do kościoła, a po nim odwiedzają cmentarze i „święte studnie” (Holy Wells). W Wielki Piątek należy jeszcze odświeżyć fryzurę (obcinanie włosów tego dnia zapobiega bólom głowy), obciąć paznokcie i naszykować nowe, nienoszone nigdy wcześniej ubranie na Niedzielę Wielkanocną. Popularne jest także pieczenie słodkich, korzennych bułek z krzyżykiem – hot cross buns, a jajka zniesione przez kury tego dnia oznacza się krzyżem i zjada dopiero w Wielkanoc.

Irlandczycy odwiedzają kościół również w Wielką Sobotę, ale nie święcą pokarmów jak my. Dopiero w Irlandii przekonałam się, że święcenie jajek jest najważniejszym „świętem” dla Polaków. Takie tłumy przychodzą do polskiego księdza, że zaprasza on biskupa i odprawia godzinne nabożeństwo z obnoszeniem relikwii Jana Pawła II. Irlandczycy wody święconej używają do pobłogosławienia wszystkich domowników ( a nawet żywego inwentarza), a w niektórych rejonach zwyczajowo wypija się jej trzy łyki.

Wielka Niedziela jest rodzinną ucztą poprzedzoną wizytą w kościele. Tradycyjnie zakładało się nowe ubranie, a dzisiaj coraz popularniejszy staje się amerykański zwyczaj zakładania „wielkanocnego czepka” przez dziewczynki, czyli zabawnie przybranego wiosennymi ozdobami kapelusza. Zrobiłam Króliczce Easter Bonnet, bo śpiewała w chórze podczas wielkanocnej mszy. Po mszy ksiądz zaprosił wszystkie chórzystki do ołtarza, żeby mogły zaprezentować swoje kapelusze.

W Irlandii nie spożywa się szczególnego śniadania, tylko świąteczny obiad, który składa się z pieczonego mięsa – najlepiej jagnięciny – z sosem i warzywami, ciast lub deserów i dużej ilości alkoholu. Dzieci dostają czekoladowe jajka, które często muszą wpierw znaleźć podczas zabawy zwanej Easter Egg Hunt. Publiczne polowanie na jajka odbyło się też po mszy w wiejskim parku. Wielkanocny stół ozdabiają zajączki, kurczaczki, baranki, pisanki i wiosenne kwiaty. Natomiast praktycznie nie istnieje zwyczaj wysyłania kartek z życzeniami wielkanocnymi, a w sklepach jest ich niewielki wybór (chociaż asortyment bardzo się zwiększył odkąd do Irlandii przybyli… Polacy) i często przedstawiają krzyż ułożony z wiosennych, fioletowych kwiatów. W Irlandii Północnej w Niedzielę Wielkanocną organizuje się zawody sportowe – dla dzieci (np. biegi z jajkiem na łyżce) i poważne (np. wyścigi konne). Niedziela Wielkanocna jest także dniem upamiętnienia powstania wielkanocnego, które wybuchło w 1916 roku. Szczególnie w ubiegłym roku, z okazji 100. rocznicy powstania, odbyło się wiele uroczystości, koncertów, przedstawień i marszów pamięci. Wieczorem zaś Irlandczycy chętnie udają się do pobliskiego pubu, bo poniedziałek traktują bardziej jako Bank Holiday niż kontynuację świąt.

Kalendarz adwentowy z rolek…

… po papierze toaletowym.

Króliczka ma cały wór rolek po papierze toaletowym, które swego czasu zbierałyśmy, żeby zrobić papierowy zamek… Zamku nie zrobiłyśmy, a rolki cierpliwie czekały na swój czas. Jak to mawia moja koleżanka – niech leży, jeść nie woła…

Miałam zamiar jej kupić kalendarz adwentowy, ale byłam znudzona tymi sklepowymi czekoladkami, których nie da się łatwo wyłuskać, a potem jeszcze trudno ustalić, co przedstawiają. Myślałam więc o ręcznie robionych czekoladkach z francuskiej cukierni, ale akurat na facebooku ktoś wrzucił zdjęcie kalendarza piwnego – puszki piwa powkładane w rolki, które zostały umocowane w kształt choinki. Przypomniał mi się też widziany u kogoś na blogu kalendarz z pudełek po zapałkach, które w ten sam sposób sklejono na kształt drzewka świątecznego. Połączyłam te dwa pomysły i skleciłam na szybko kalendarz dla Króliczki. Nie jest najpiękniej wykończony – naprawdę mógłby być bardziej dopracowany – ale za to powstał w ekspresowym tempie i przy minimalnym nakładzie środków.

Część prac robiłam w towarzystwie zainteresowanego dziecka, ale postraszyłam ją, że robię nam choinkę świąteczną, bo tak zagracony mamy dom ich zabawkami, że na żywą w tym roku miejsca nie będzie. Króliczka patrzyła wyjątkowo sceptycznie, a im bardziej rolki zaczynały przypominać choinkę, tym bardziej była przerażona, że to będzie naprawdę nasze drzewko. Kiedy wycinałam kółeczka, oświadczyłam, że robię bombki na naszą choinkę – tu już były prawie łzy w oczach, ale dzielnie zaproponowała, że może mi te białe kółka ozdobi, żeby ładniej to wyglądało. Zabrałam jej z oburzeniem, ale obiecałam, że dam jej gotową choinkę, jeśli przestanie mi przeszkadzać.

Prezenty udało mi się przemycić niezauważenie i bez kłamstwa – powiedziałam, że idę do apteki po maść dla Chomiczka i rzeczywiście tam po to poszłam, a dodatkowo kupiłam tam bzdety i bzdury, czyli drobiazgi, których nigdy bym nie kupiła mojej córce, a które ona zawsze bardzo chce mieć. Spożywczak jest po drodze, więc słodycze też się po kryjomu kupiły. Gdy o 18 poszła na próbę musicalu, zabrałam się za montowanie podarków. Mąż popatrzył sceptycznie: Nie ma szans, nie zdążysz przed ósmą. Wysłałam go siać defektyzm na piętro, ale i tak mi przeszkadzał: Nakarmisz małego? Zjesz ze mną kolację? Przyniesiesz mi krem z dołu? Naszykujesz Chomiczkowi pidżamkę? Sprawdzisz, czy przyniosłem małemu ręcznik? Za pięć ósma wiązałam ostatni cukierek, Mąż popatrzył i oznajmił: No! Wreszcie skończyłaś, to mogę iść po Króliczkę.

Gdy wrócili, pokazałam Malutkiej, że choinka gotowa czeka na nią. Przyglądała się zdziwiona, a z kuchni dobiegł komentarz: Powiedz jej, co to jest. Przecież ja gdybym nie wiedział, co robisz, to też bym się nie zorientował, co to ma być. Dzięki Mężu za wsparcie… Króliczka oczywiście wiedziała, co to ma być, ale była zaskoczona i… zachwycona. Fajnie być najlepszą mamą na świecie dla swojego dziecka!

W tym roku już za późno, żeby zrobić sobie taki kalendarz, ale to odpowiedni czas, by zacząć zbierać rolki po papierze na przyszły rok. Zamiast kalendarza, możecie też zrobić sobie samą choinkę do ozdoby – wygląda bardzo „studencko”.

Najważniejszy jest dobór rolek – muszą być tej samej wielkości, a wierzcie mi, każdy producent ma inny rozmiar; różnią się między sobą minimalnie, ale jednak się różnią. Poza tym muszą być to bardzo sztywne rolki, wykonane z porządnej, grubej tektury, żeby nie zgniotły jedne drugich, kiedy włożymy do nich podarunki. Rolki przed sklejeniem w choinkę można oczywiście pomalować lub okleić pięknym papierem, mnie gonił czas, więc pozostały nagie. Układamy je dla orientacji w choinkę, a następnie sklejamy poszczególne rzędy. Najwygodniej ustawić je pionowo, po kolei każdą smarować klejem uniwersalnym (takim i do papieru, i do metalu) i doklejać jedną do drugiej, dociskając. Jeżeli macie wrażenie, że rolki nie są zbyt mocno połączone, użyjcie zwykłych spinaczy na brzegach – przytrzymają rolki w miejscu na czas schnięcia kleju. Kiedy wszystkie rolki są już sklejone w rzędy, zostawiamy je, by klej wysechł.

Następnie zdejmujemy spinacze i przystępujemy do konstruowania choinki. Przyda się jedna zapasowa rolka, żeby zaznaczyć w którym miejscu mamy smarować klejem. Zaczynamy od najdłuższego rzędu, czyli spodu „zielonej” części choinki i mocujemy na nim kolejny „zielony” rząd. Zapasową rolkę układamy w miejscu, gdzie powinna trafić rolka z następnego rzędu i zaznaczamy miejsca styczności – w tych miejscach na całej długości rolki, będziemy smarować klejem. Pracujemy sprawnie, by klej nam nie wysechł – najpierw zaznaczamy miejsca wszystkich rolek, wszystkie smarujemy klejem, układamy kolejny rząd, dociskamy. Miejsca, które mają szanse się skleić, ale potrzebują przytrzymania, spinamy na brzegu spinaczami. Miejsca, które mimo wszystko się nie chcą połączyć, zostawiamy. Klej i tak będzie niewidoczny (można wcześniej przymierzyć i zaznaczyć te miejsce, by nie smarować niepotrzebnie klejem). Kontynuujemy, aż do ostatniej rolki. Gdy wyschnie klej, „zieloną” część naklejamy na trzy pozostałe rolki tworzące „pieniek” choinki.

Jeżeli macie zamiar ustawić choinkę luzem, nie pod ścianą, to jeszcze musicie zakleić tył. Odrysujcie kształt choinki na papierze, wytnijcie, przyklejcie (klejem smarujemy rolki, nie papier, żeby nam się prezenty do tej tylnej ścianki nie przyczepiły), odstawcie do wyschnięcia.

Napełnić rolki można już zapakowanymi prezentami – np. w pakunek z bibułki, którego dno wypchacie lub usztywnicie kółkiem z kartonika. Ja byłam pod presją czasową i również sposób „nadziewania” choinki pozostawia sporo do życzenia. Z kartonu wycięłam 24 kółka o średnicy o milimetr mniejszej niż średnica rolki. Linijkę i cyrkiel znajdziecie w piórniku dziecka (tylko odłóżcie potem na miejsce, bo będziecie mieć chryję o ruszanie cudzych rzeczy bez pytania…). Wycięte kółeczka przyklejałam klejem szkolnym (z dziecięcego plecaka) do… stron gazetki świątecznej Lidla sprzed dwóch lat. Odkładam sobie takie rzeczy, żeby właśnie później wyciąć z nich różne detale, a lidlowe są naprawdę dobrze zaprojektowane. Więc te wszystkie zielone gałązki, pomarańcze itd. to fragmenty ulotki reklamowej. Najlepiej przyklejać, patrząc pod światło – łatwiej wtedy ułożyć kartonik we właściwym miejscu… Gdy klej wyschnie, wycinamy. Gotowym kartonikom trzeba nakleić lub narysować numerki (zużyłam jakieś stare naklejki, pozostałe cyfry wycięłam z cen ze wspomnianej gazetki, kilka napisałam wodoodpornym cienkopisem).

Prezent trzeba jakoś wyłuskać. Sposób elegancki: doklejamy do spodniej strony kartonika zawinięty podarek oraz kawałek wstążeczki, którą formujemy w pętelkę i jej drugi koniec przyklejamy przy pierwszym. Sposób widoczny na zdjęciu: robimy dziurkę w kartoniku, przewlekamy złożony na pół sznurek (lub wstążeczkę), od spodniej strony zawiązujemy supełek, przytrzymując pętelkę po zewnętrznej stronie, na końcu sznurka przywiązujemy cukierki oraz drobne przedmioty (te których nie da się po prostu przywiązać, zawijamy w kawałek szmatki, folii, bibułki lub w cokolwiek innego i dopiero takie zawiniątko przywiązujemy sznurkiem. Prezenty wsuwamy w rolki – dzieciom, które nie znają jeszcze cyferek ułóżcie numerki kolejno, tym które znają zróbcie rozsypankę. Jak macie fantazję, to doczepcie na czubku gwiazdę! Gotową choinkę ustawcie na udekorowanym świątecznie parapecie lub tak jak ja – na nieudekorowanej półce nad kominkiem, gdzie szesnastomiesięczne maluchy nie dosięgają!

4 świece adwentowe

 

Stroik, a właściwie powinien być to wieniec, adwentowy to młoda tradycja, która przywędrowała do kościoła katolickiego z kościoła ewangelickiego. Taki wzorcowy wieniec adwentowy zrobiony jest z zimozielonych gałązek, na których mocuje się cztery świece – trzy fioletowe i jedną różową. Fioletowy jest liturgicznym kolorem na czas adwentu i symbolizuje pokutę, zaś ta różowa świeca, którą zapala się w 3 niedzielę jest kolorem radości. Kształt wieńca nawiązuje to idei wspólnoty, a zimozielone gałązki symbolizują życie wieczne. Czasami dokłada się w środek piątą świecę w kolorze białym, reprezentuje ona przyjście Jezusa na świat. Tak wygląda dekoracja w mojej irlandzkiej parafii, z tą różnicą, że świece stoją wpięte w specjalny świecznik, a nie w wieniec.

W mojej rodzinnej parafii, kiedy byłam dzieckiem, każdego roku wieszano ogromny, naprawdę potężny wieniec nad ołtarzem z czterema czerwonymi świecami. Tradycja ta minęła i w ubiegłym roku stanęły 4 spore lampiony (metalowe klatki z szybkami – na pewno wiecie, co mam na myśli, bo są one niezwykle popularnym elementem dekoracyjnym już od kilku dobrych lat) z czerwonymi świecami, a każdy ustawiono na posadzce na posłaniu z gałęzi iglaków. Moja Mama czasami przygotowywała niewielki wieniec, również decydując się na kolor czerwony.

 

Bardzo mi się podoba ten zwyczaj, bo wprowadza do domu świąteczną atmosferę , podobnie jak kalendarz adwentowy pokazuje zbliżanie się Świąt, ale w przeciwieństwie do popularnych kalendarzy-niespodzianek nie gubi sensu adwentu. Zawsze chciałam zrobić wieniec adwentowy i zawsze kończyło się na chceniu. W tym roku, nie mając zupełnie czasu, bo uganiam się po całym parterze za szukającym guza Chomiczkiem, który niedawno nauczył się chodzić, a najbardziej lubi uciekać na wstecznym…, więc w tym roku udało mi się zrealizować plan.

 

Zadanie zajęło mi całe 5 minut, bo postawiłam na prostą dekorację, a nie na wyszukaną kompozycję. W drodze ze szkoły ucięłam kilka gałązek świerka i tui, połączyłam stare świeczki z nowymi, tasiemkę miałam z odzysku (był nią obwiązany komplet ścierek, a ja zawsze odkładam do pudełka takie dodatki), a wszystko uzupełniłam orzechami laskowymi i migdałami. Cała aranżacja miała zostać umieszczona w wiklinowym koszyku w kształcie gwiazdy, niestety okazał się za mały. W koszyku są teraz pomarańcze, a za podstawę stroika posłużył mi mój ulubiony prostokątny talerz. Dekoracja ma niewielki rozmiar i pasuje do wnętrza domu. Najważniejsze jednak, że Królisi się podoba, bo zrobiłam ją z myślą o niej.