Deser z owocami leśnymi oraz postanowienia wielkopostne

W moich okolicach Irlandczycy dość chętnie uczestniczą w mszy w Środę Popielcową. W przeciwieństwie do obyczajów panujących w mojej rodzinnej miejscowości, nikt tutaj nie wyciera sobie czoła tuż po wyjściu z kościoła. Był to kiedyś dla mnie dość osobliwy widok. Szczególnie dlatego, że lokalni księża mają fantazję w malowaniu popiołem krzyży na czołach wiernych, a do tego przygotowują mieszankę czarną jak smoła. W mojej parafii ksiądz używa zamiast swego palca, gustownego i nader praktycznego stempelka.

Inną osobliwością związaną z tym nabożeństwem jest zwyczaj zabierania popiołu do domu. Po ostemplowaniu można podejść do ołtarza i nasypać sobie popiołu do koperty. Nie rozgryzłam jeszcze, w jakim celu ten popiół jest zabierany, a że niewiele osób chciało się w niego zaopatrzyć, uznałam, że nic się nie stanie, jeśli dopytam się o to księdza za rok.

Jedyna msza jaka dziś była w naszej parafii, była również mszą szkolną. Rozczarowałam się, gdy okazało się, że tylko starsze dzieci w niej będą uczestniczyć, bo myślałam, że spotkam moją Króliczkę. Później się dowiedziałam, że rano ksiądz był w szkole i ostemplował najmłodsze dzieci. Msza szkolna ma jednak tę zaletę, że jest krótka, a ksiądz ma dość zabawne kazania. Zabawne, bo przygotowane dla dzieci.

Tak dziś dzieciom tłumaczył istotę Wielkiego Postu, na którą składają się trzy elementy: post, modlitwa i jałmużna. Post to zrezygnowanie ze zbytków, czyli tego, co lubimy, ale nie jest konieczne do przeżycia. Coca-cola, chipsy i czekolada to właśnie te zbytki, z których dobrze jest zrezygnować aż do Wielkanocy. Z modlitwą jest już gorzej, bo w katolickiej szkole nauczyciele dbają o jej codzienną porcję. Ksiądz radził dzieciom, by za każdym razem gdy wysyłają sms, w myślach wysłały sms także do Jezusa: “Cześć Jezu, myślę o Tobie, może spotkamy się w niedzielę o 12-stej?” 7 sms-ów dziennie to 7 dodatkowych rozmów z Jezusem. Z jałmużną byłby największy problem, bo skąd u licha znaleźć żebraka w naszej wsi? Nawet biedni nie są aż tak biedni, by potrzebowali naszych drobniaków. Państwo już dawno zadbało o to, by mieli gdzie mieszkać i za co żyć. Ten problem też kościół rozwiązał, wciskając każdemu dziecku, a w praktyce rodzicom, kartonową skarbonkę organizacji charytatywnej. W szkole nauczyciele zrobili odpowiednią pogadankę i moje dziecko z wypiekami na twarzy opowiadało mi o biednych dzieciach w Afryce, które są głodne i nie mają wody do picia. Przypadającą nam w udziale skarbonkę Mój Mąż zabrał do biura, by pomóc dziecku nazbierać miedziaków.

Ostemplowana udałam się do sklepu, gdzie spotkałam ofiary ekspresjonistycznej wizji malarskiej księdza z sąsiedniej parafii. Kościół jest niemal w każdej wsi, ale porządny sklep przypada na co piątą, więc u nas bywa tłoczno. Rozbawiła mnie pani (na oko 50-letnia)z wymalowanym czarnym krzyżem w rozmiarze XXL na czole, która sprawunki wkładała do siatki, zaś dużą butelkę Smirnoffa upchnęła w torebce. Pewnie też byśmy z Lidką rozbawiły same siebie, gdybyśmy zobaczyły siebie w lustrze, gdy z ostemplowanymi czołami pochłaniałyśmy deser, który na szybko powstał z wczorajszych naleśnikowych resztek.

DESER Z OWOCÓW LEŚNYCH

• jogurt grecki
• owoce leśne w syropie (przepis tutaj)
• wiórki gorzkiej czekolady
• płatki migdałowe

Do szklanych pucharków  (u nas szklanki do whiskey) wkładamy po 2-3 łyżki jogurtu i dodajemy 2 łyżki owoców. Na wierzchu robimy kleks jogurtem, posypujemy wiórkami czekoladowymi oraz uprażonymi (na patelni lub w piekarniku) płatkami migdałowymi.