Torcik Bakława

Urodziny męża zobowiązują. Szczególnie, że mój drogi przywiązuje duże znaczenie nie tyle do samych urodzin, co do upływającego czasu. Od początku roku uparcie twierdził, że jest o rok starszy niż w rzeczywistości. Moim zdaniem to świadczy o tym, że wciąż czuje się za młody. Za kilka lat przyjdzie ten moment, w którym zacznie sobie tych lat ujmować…

Tak czy siak trzeba osłodzić sobie ten przykry dzień żegnania kolejnego roku życia. Nie szukałam zbyt długo za przepisem. Torcik Bakława wydał mi się dobrym pomysłem, bo mąż bardzo lubi prawdziwą bakławę, a naprawdę nie piekłam jej już z dobrych kilka lat. Najlepszy dowód, ze naprawdę tego nie robiłam, to fakt, że jak dotąd nie ma na nią przepisu na blogu. Od razu przypomniała mi się pewna wizyta polskiego księdza po kolędzie.

Lata temu, jeszcze kiedy mieszkaliśmy w Sligo, postanowiliśmy skorzystać z możliwości zapisania się na wizytę duszpasterską. Od znajomych dowiedzieliśmy się, że ksiądz, który wówczas opiekował się Polonią, lubi sobie posiedzieć podczas kolędy. Zrobiłam więc bakławę, postawiłam tuż przed wizytą na ławie, a żeby nie stawiać tam również krucyfiksu, to krzyż wraz ze świeczkami ustawiłam na konsoli na wprost drzwi, tak by był widoczny od razu po wejściu do pokoju. Niestety zapach skierował wzrok księdza na deser i w rezultacie modliliśmy się do… bakławy. Później tłumaczył nam, że on nie wymaga „zestawu kolędowego”, ponieważ stojącego krucyfiksu nie sposób dostać w całym mieście. Coś o tym wiedzieliśmy, bo nasz przywiozłam z Polski…

Prawdziwą, cudownie pachnącą bakławę na pewno kiedyś zrobię, a dziś mam torcik inspirowany tym deserem. Jest on bardzo łatwy w przygotowaniu i byłby właściwie zupełnie szybki, gdyby udało mi się dostać już wyłuskane pistacje. Niestety w naszym sklepie dostałam tylko w łupianach. Łuskać sobie można, siędząc przy winie i dyskutując o ostatnio obejrzanym filmie, ale nie kiedy chce się piec ciasto. I to jeszcze trzeba było całą miseczkę nałuskać. Przy 80 gramach wyłuskanych pistacji miałam ochotę darować sobie dalszą pracę, a to był dopiero wstęp –przygotowanie składników. Później jeszcze czekało mnie siekanie góry orzechów, ale na szczęście pistacje, orzechy włoskie i migdały łatwo się rozdrabnia. Najgorsze do siekania są chyba orzechy laskowe, które uciekają z deski pod naciskiem noża. Jeśli też nie uda Wam się kupić wyłuskanych pistacji, zabierzcie się za ich obieranie dzień wcześniej – oszczędzicie sobie frustracji, a i opuchlizna z palców zdąży zniknąć…

Placki ładnie się pieką, ale jak to z mąką samorosnącą bywa, wyrastają z górką. Dlatego krem należy nakładać tak, by nadać spodowi płaski kształt. Największym plusem tego ciasta według mnie jest to, że nie trzeba go dekorować. Szczerze nie cierpię dekorować ciast, nie mam do tego ani talentu, ani cierpliwości, więc ciasto, które samo w sobie już wygląda interesująco, to zdecydowanie mój typ. Torcik najlepszy jest świeży – puszyste i rozpływające się w ustach ciasto oraz twarde orzechy tworzą harmonijną, choć kontrastującą kompozycję. Krem jest bez dodatku cukru i masła, więc nie mdli, a odrobina cynamonu nadaje mu charakteru. Całość wieńczy cytrynowo-miodowy syrop. Solenizant powiedział, że to jest właśnie takie ciasto, jak on najbardziej lubi, a Króliczka zażyczyła sobie takie samo na swoje urodziny. Lepszej rekomendacji nie potrzeba!

TORCIK BAKŁAWA

Ciasto:

• 100 g łuskanych pistacji (niesolonych)
• 100 g orzechów włoskich
• 100 g blanszowanych migdałów (mogą być w słupkach)
• 250 g masła (oraz odrobina do formy)
• 220 g drobnego cukru
• ½ łyżeczki ekstraktu migdałowego (lub kilka kropel esencji)
• 4 jajka
• 225 g mąki samorosnącej (self-raising)
• 60 g mielonych migdałów
• 80 ml mleka

Syrop:

• 115 g miodu
• 165 g drobnego cukru
• 180 ml wody
• 60 ml soku z cytryny

Krem:

• 250 g serka mascarpone
• 125 ml kremówki
• ¼ łyżeczki cynamonu

Orzechy włoskie, wyłuskane pistacje i migdały siekamy dość drobno, a następnie mieszamy w miseczce. Odstawiamy na bok.

Piekarnik nagrzewamy do 170°C (z termoobiegiem). Dwie tortownice o średnicy 20 cm natłuszczamy, a dno wykładamy papierem do pieczenia.

W misce ucieramy masło z cukrem i ekstraktem migdałowym na gładką, puszystą masę. Dodajemy po jednym jajku i ucieramy, aż dobrze się połączą. Wlewamy mleko i mieszamy. Mąkę przesiewamy, po czym dodajemy do masy wraz z mielonymi migdałami. Wszystko razem mieszamy. Ciasto wykładamy do obu tortownic po równo. Wygładzamy wierzch, po czym posypujemy mieszanką orzechów, tak by równo przykryły wierzch placków. Orzechy lekko dociskamy, a następnie wstawiamy obie tortownice do nagrzanego piekarnika. Pieczemy ok. 35 minut (do suchego patyczka).

W międzyczasie przygotowujemy syrop. Miód, wodę i cukier podgrzewamy w rondelku na małym ogniu, mieszając, aż cukier się rozpuści. Dopiero wtedy zagotowujemy. Zdejmujemy z ognia i wlewamy sok z cytryny.

Po wyjęciu z pieca gorących placków, nakłuwamy je w kilku miejscach wykałaczką. Odlewamy ok. ½ szklanki syropu, którym następnie skrapiamy oba placki (po równo). Odstawiamy w tortownicach na kratkę do całkowitego wystudzenia.

Składniki na krem mieszamy razem dokładnie w misce. Wystudzone placki wyjmujemy z tortownic, odklejamy papier od spodów. Oceniamy, który placek wyrósł bardziej płaski – ten będzie spodem. Na spód nakładamy krem zaczyjając od brzegów (placki wyrastają z górka, więc musimy dać nieco więcej kremu na brzegi, a mniej na środek). Delikatnie rozklepujemy, by dokładnie przykryć spód kremem, ale unikamy rozsmarowywania, co mogłoby sprawić, że oderwiemy orzechy od placka. Na wierzchu układamy drugi placek, lekko dociskamy. Podajemy skropione pozostałym syropem.

(przepis z moimi niewielkimi zmianami wg Love To Bake)