10. Boże Narodzenie w Irlandii

Zadumałam się nieco, kiedy policzyłam, że to moje 10. Boże Narodzenie na Zielonej Wyspie. To banalne, ale naprawdę czas upływa szybciej niż nam się wydaje… Pozwoliłam sobie na sentymentalną podróż, wyjęłam albumy ze zdjęciami, przypomniałam sobie cały szereg dobrych zdarzeń, ciepłych słów, miłych chwil, a nawet kilka żartów, które wypełniły te dziesięć spotkań przy choince. Właśnie choinkę wybrałam spośród licznych symboli towarzyszących świętom na punkt centralny wycieczki w przeszłość.

Nasze pierwsze święta w Irlandii. Rok 2006. Za krótko mieszkałam w Sligo, by rwać się do Katowic. Poza tym po raz pierwszy „gospodarzyłam”, bo dotychczas – jako dziecko, dorosłe, ale zawsze dziecko – raczej przeszkadzałam niż pomagałam. A tu pierwszy raz święta miały być po mojemu. W połowie, bo połowa przypadła będącej w tym samym momencie życiowym koleżance. To były bardzo kolorowe święta, a ich punktem kulminacyjnym były teologiczno-biologiczne rozważania, czy Maryja po urodzeniu Jezusa nadal była dziewicą. Zaś choinka dostała miano Statuy Wolności, ze względu na zawadiacko wyciągniętą jedną z górnych gałęzi. Wtedy nauczyłam się, że do świąt tutaj należy przygotować się z dużym wyprzedzeniem, bo w połowie grudnia sklepy zaczynają świecić pustkami.

Po tak barwnych i intensywnych świętach kolejnego roku Mój-Wówczas-Już-Narzeczony zabronił kategorycznie zapraszać kogokolwiek. Święta roku pańskiego 2007 miały być czasem odpoczynku, lenistwa i prywatności. On grał w „Wiedźmina” – jedynkę, ktoś pamięta?, a ja zjadłam całą górę pralinek z Baileysem. Tamtego roku pojawiły się bombki w kolorze czekolady. Zakupiłam ich całe mnóstwo, rezygnując z jakichkolwiek innych ozdób. Choinka miała wyglądać jak usłana czekoladowo-złotą rosą. Wstawiliśmy ją do pokoju dziennego, więc zamiast wigilii przy choince mieliśmy relaks przy niej. Dobrze, że mieliśmy dość mocno wypełniony kalendarz okołoświąteczny, bo zwariowałabym z nudów, gdybym musiała dłużej niż 3 dni patrzeć, jak Mój Drogi ekscytuje się zabijaniem wirtualnych potworów.

Święta 2008 roku spędzaliśmy już jako młode małżeństwo spodziewające się pierwszego potomka. Przylecieli Moi Rodzice, Mama ugotowała nam mnóstwo pyszności, a mnie Mąż wstawił kanapę do jadalni, bym mogła się wylegiwać i jednocześnie rozmawiać z krzatającą się po kuchni Mamą. W drugi dzień świąt zaprosiliśmy znajomych, którzy nie pojechali do Polski. Tata polewał naszym kolegom, a Mama doradzała w sercowych kłopotach koleżankom. To było bardzo udane Boże Narodzenie, tylko nie pamiętam jaka była choinka. Tamtego roku nie była zbyt ważna.

2009 – pierwsze święta Króliczki. Spędzone z Rodziną Mojego Męża. Bardzo mroźne, śnieżne i naprawdę białe. Choinka wyglądała jak dama w krynolinie, trudno ją było przystroić, bo łysa u góry i zbyt gęsta na dole. Kolację wigilijną zjedliśmy w restauracji, dzięki temu zamiast dojadania resztek przez pozostałe dni, miałam szansę się wykazać kulinarnie i przygowotować prawdziwie świąteczne obiady. Boże Narodzenie z maleńkim dzieckiem na ręku nabiera wyjątkowego sensu, wie o tym każda młoda mama…

Kolejne święta również były pełne gości. Wyposażenie domu trzeba było pożyczać, bo krzeseł nam brakowało. Zima 2010 była jeszcze bardziej zimowa, śnieżna i biała niż poprzedniego roku. W samochodzie zepsuło się ogrzewanie, a trzeba było jechać na drugi koniec Irlandii na lotnisko. Surwiwal nie podróż. Święta za to były przepyszne, rodzinne, gwarne. Graliśmy w Scrabble, oglądaliśmy filmy o wampirach, na zmianę bawiliśmy się z Króliczką. W Nowy Rok podaliśmy przepiórki, a potem trzeba było się pożegnać z Moją Siostrą i jej Mężem, odwieźć samochodem bez ogrzewania na lotnisko  (mróz po Nowym Roku zelżał) i wrócić do codzienności. Choinki nie pamiętam, tylko rdzewiejący stojak, który owijałam watą i ozdobnymi wstążkami, żeby nie pobrudził nowej wykładziny w pokoju…

Następne Boże Narodzenie spędziliśmy już na wsi. Przyleciał wtedy Mój Teść, więc starałam się zabłysnąć w kuchni, ale i tak mnie z Mężem przegnali od garów, by wspólnie zrobić ich ukochane śląskie makówki. Nie mogłam się powstrzymać i nagrałam krótki film o poczynaniach panów przy garze z makiem. Króliczka miała już 2 i pół roku, trzeba było cały czas ją pilnować, bo była dosłownie wszędzie. Obrus przyklejałam taśmą dwustronną do stołu! Opłatkiem musieliśmy się podzielić, zanim kolacja się ugotowała, bo Malutka była gotowa wyjeść nam cały (olbrzymi!) zapas. Na szczęście choinki nie udało jej się zdemolować, choć pozdejmowała większość bombek, do których dostała. Dziadek dbał, by miała ręce zajęte zabawą, dzięki temu rok 2011 spokojnie mógł dobiec do końca…

W kolejnym roku – 2012 – mieliśmy w domu przedszkolaka przerabiającego wszystkie możliwe infekcje. Właśnie wtedy powstały nasze piękne łańcuchy z makaronu. Zawisły na najbrzydszej choince świata. Wyglądała jakby szaleniec pociął ją piłą mechaniczną. Do tego przestały mi się podobać nasze czekoladowe bombki. Zmieniłam wtedy koncepcję kolorystyczną – tylko srebro i złoto. Jakoś mało tych ozdób mi było, więc zawiązałam wielkie kokardy na gałęziach.  Mój Mąż się rozchorował tuż po wigilii, a Króliczka wyzdrowiała i właściwie spędziłyśmy święta we dwie, opychając się kiełbasami, na które chory mięsożerca nie chciał nawet patrzeć. Nie było śniegu, dużo spacerowałyśmy, przeczytałam jej cały stos książek, pokolorowałyśmy dziesiątki Mikołajów i zbudowałyśmy królestwo z klocków. Gdy Mąż wyzdrowiał, upiekłam moje pierwsze w życiu mince pies…

Dla odpowiedniego balansu w 2013 roku stanęła w naszym domu przepiękna choinka. Nadal była srebrno-złota, makaron się uchował, ale okazało się, że tak zagraciłam jadalnię, że nie było w niej miejsca na choinkę… Wstawiliśmy ją do pokoju dziennego, tak by można ją było podziwiać również siedząc przy stole. Tamtego roku przez nasz dom przewinęło się sporo ludzi, my również odwiedzaliśmy innych – upiekłam wtedy naprawdę pokaźną ilość słodyczy. Były to bardzo udane święta, a Królisia w kółko nam śpiewała piosenkę o najmniejszym drzewku świątecznym.

2014 – kolejne święta na kanapie! Kolację wigilijną gotowałam trzy dni, bo nie mogłam opanować senności, a Króliczka podczas moich drzemek demolowała dom przy pomocy nożyczek. Nie powinnam narzekać, przecież bawiła się po cichutku, żeby mnie nie obudzić. Zażyczyłam sobie choinkę do samego sufitu, a że kobietom przy nadziei się nie odmawia, Mój Mąż przywiózł najpotężniejsze drzewko, jakie tylko znalazł. Trzeba było je solidnie poprzycinać, żeby ktoś sobie oka nie uszkodził gałązkami, przez co nabrało dość dziwnego kształtu. Przynajmniej dało się wejść do pokoju… Króliczka, która miała wolną rękę przy ubieraniu choinki, wybrała swój ulubiony kolor czerwony na główną barwę, dodała trochę złotych bombek i całą furę słomianych ozdób – jakim cudem namówiła na nie Mojego Męża, nie mam pojęcia! Święta chyba były udane, chyba – bo ja je właściwie spędziłam w objęciach Morfeusza…

Dzięsiąte Boże Narodzenie na irlandzkiej ziemi – rok 2015. Pierwsze jako czteroosobowa rodzina. Ponownie myślami byłam bliżej wędrującej do Betlejem Maryi, gdy tuliłam w ramionach słodko śpiące maleństwo. Choinkę w tym roku Króliczka ubrała samodzielnie, moja rola ograniczyła się do otwierania pudełek. A nie, przepraszam! Malutka zostawiła mi kilka bombek, żebym miała odrobinę przyjemności. Były to bardzo refleksyjne święta i pierwszy raz poczułam się stara. Nie w sensie wieku, ale w sensie dojrzałości, dotarcia do końca pewnego etapu w życiu. Gdy bujałam Chomiczka, patrzyłam na iskrzącą się blaskiem świąteczną jodłę i dumałam nad tymi dziesięcioma latami w Irlandii, a jednocześnie zastanawiałam się, jak będą wyglądać nasze święta za kolejne 10, 20 lat…