Wyspiarskie czekoladowe batoniki oraz historia sobotnia

Sobota czyli mój kontakt z cywilizacją miejską. Mąż, dziecko i lista sprawunków. Niby wolne, niby tyle czasu mamy, a po prawdzie wykopanie z codziennej rutyny nie zawsze nam służy. Choć rytuał sobotni przebiega podobnie niemal każdego tygodnia, toczasami trafiają się takie perełki jak dzisiaj.

Początek był niezły, bo się wyspałam. Jeden z nielicznych dni, kiedy Króliczka obrała sobie na poranny cel Tatusia! Wszystko dobrze, ale nabiegałam się, by przypilnować czy wszystkie obowiązkowe punkty programu “Przed wyjściem z domu” zostały zaliczone. Jedna wpadka: prawie gotowa do wyjścia Lidka oblała się wodą. Mąż: – Tyle czasu czekałem na Ciebie, to mogę jeszcze poczekać na dziecko…

Podróż do miasta piękna, słońce cudownie świeciło, Benbulben urzekał grą barw, pastwiska pełne owieczek, a z tyłuKróliczka walczyła z roletą w samochodzie. Mąż: Lidziu, pomogę Ci ją zaczepić, jak dojedziemy do Sligo. Ja: Lidziu, uda Ci się, jeszcze troszeczkę wyżej! Nie puszczaj, jak zaczepiasz… Gdy z przodu toczyła się dyskusja na temat motywowania dziecka i uczenia samodzielności, z tyłu Króliczka poradziła sobie sama…

Sklep nr 1. Ja: Nie uciekaj z tym wózkiem, nie będę Cię gonić obładowana słoikami po całym sklepie. On: Nie lubię stać w miejscu, a Ty bedziesz jeszcze pięć minut wybierać sobie dżem. Ja: To idź dalej, ale zostaw mi wózek, przecież mi na wózku zależy, a nie na Tobie (sic!)…

Sklep nr 2. Do toalet jedzie się windą, więc Lidka upiera się, że chce siusiu, byle tylko ponaciskać guziki. Wracamy, ale gdzie jest Tata? Zwiał z wózkiem. Dzwonimy, by wrócił po Lidkę, bo ona chce do niego, a ja chcę do misek i talerzy. On: Zobacz, co już włożyłem do wózka, żebyś potem nie brała drugi raz tego samego. Ja (z politowaniem): Przecież na stoisku kuchennym masła nie ma…

Jedziemy do centrum. Mąż musi wpaść po coś do biura, ja mam ambitny plan znaleźć wodę różaną, korzeń chrzanu i świeże drożdże. Lidka chce do Taty do biura, więc z miną męczennika ją zabiera. Chrzan i drożdże znalazłam w polskim sklepie, a wodę różaną w Kate’s Kitchen, sklepie o którym już kiedyś pisałam. Przy kasie telefon, to Mąż pogania mnie, bym przyszła do naszego ulubionego bistro. Spieszę się, wpadam, a Męża tam nie ma. Dzwonię, a oni sobie jeszcze szyneczkę wybierają…

Zamówiliśmy, zapłaciliśmy, szybko dostaliśmy lunch, jedzenie było świeże i smaczne jak zawsze, Lidka bawi się grą planszową. (Na marginesie: bardzo cenię irlandzkie kawiarnie i restauracje również za to, że zawsze mają w ofercie “zestaw dla dzieci”, czyli zabawki, gry czy kolorowanki.) Oprócz lunchu mamy zamówione kawy i deser, więc zgłaszam kelnerce, że jesteśmy gotowi na drugą część.

Mój Mąż oczekuje, że wszyscy staną na głowie, żeby mu podać jego ciasto w pierwszej kolejności i nie rozumie systemu realizacji zamówień w irlandzkich lokalach. Przepracowałam w podobnych miejscach kilka lat i wiem, że ponieważ pierwsza część naszego zamówienia została już zaserwowana, trafiliśmy na sam koniec kolejki i dopóki nie wydadzą wszystkich kaw zamówionych w międzyczasie jako “pierwszą część”, to nasze zamówienie nie zostanie zrealizowane. Ja – spokój, Mąż – zbiera się zrobić awanturę.

Na szczęście kelnerka podchodzi do nas, by zapytać się, jaki chciałam deser. Teraz to już minuta i wszystko jest na stole. Jeszcze sekunda i mleko leje się po podłodze. To zasługa Lidki. Mąż wyciąga siekierę, której nie ma i w myślach ćwiartuje nas obie na kawałeczki. Ciśnienie z niego schodzi, gdy okazuje się, że jedną z kelnerek jest jego znajoma. Uff…

Jeszcze tylko chcę odebrać zamówiony środek do czyszczenia pieca. Musimy podjechać w pewne miejsce, dzwonię, by dowiedzieć się gdzie to jest i daję telefon Mężowi, bo on jest kierowcą. Jedziemy, jedziemy… i nagle wołam: to chyba tu, tu jest znak. A On: Ale co tu?… Zapomniał, że jedziemy odebrać mój płyn!

Taki to był dzień… Największe faux-pas Męża? Znów zapomniał mi powiedzieć, że ładnie wyglądam… Na osłodę dla wszystkich wyspiarski przysmak w mojej wersji. Zarys przepisu pochodzi z 1001 Cupcakes, Cookies & other tempting treats, zmieniłam kilka składników. Dziś podobno Dzień Czekolady! Poza tym nie zamieniłabym mojej Rodziny na żadną inną, z nimi przynajmniej nie jest nudno…

CHOCOLATE FINGERS

• 350 g ciastek Digestive
• 125 g gorzkiej czekolady 81%
• 225 g masła
• 25 g miałkiego cukru
• 2 łyżki kakao
• 2 łyżki miodu naturalnego
• 55 g małych pianek cukrowych (marshmallows)
• 100 g suszonej żurawiny

1. Ciastka wkładamy do plastikowego worka i rozdrabniamy je przy pomocy wałka (mają się pokruszyć na kawałki, nie zamienić w okruszki). Połamana na kawłki czekoladę wkładamy do rondela, dodajemy masło, cukier, kakao oraz miód, a następnie podgrzewamy na małym ogniu, aż wszystkie składniki się rozpuszczą. Zdejmujemy z ognia i odstawiamy do wystygnięcia.

2. Pokruszone ciastka mieszamy z czekoladową masą, dodajemy pianki cukrowe i żurawinę i dokładnie mieszamy. Całą masę przekładamy do foremki kwadratowej (20 cm), wygładzamy wierzch. Schładzamy w lodówce przez 2-3 godziny. Podajemy pokrojone na batoniki.