Kurczak w stylu włoskim i polskie komedie

Gdyby ktoś zadał mi pytanie, co wolę – książkę czy film, bez zastanowienia potwierdziłabym, że wolę książkę. I to książkę jakąkolwiek, bo pochłaniam niemal wszystko. Nie wyobrażam sobie dnia bez czytania…

Kino jako miejsce jest dla mnie odpychające. Zapach popcornu… Siorbanie coli i pobekiwanie po niej… Widzowie rozmawiający na głos… Brak szatni, by oddać kurtkę i parasol… Pozostaje oglądanie filmów w domu, ale tutaj zawsze czyha na mnie gang książek chowających się w każdym zakamarku domu, nie tylko na półkach, ale pod poduszkami, na parapetach, za szafą, w kuchennej szafce, na desce do prasowania, a nawet w pamięci komputera. I jak się przed nimi obronić?

Styczniowa pogoda dała mi się tak we znaki, że postanowiłam dla odmiany obejrzeć jakąś komedię, najlepiej niewysokich lotów, prostą, miłą i przyjemną. Najlepiej po polsku, bo moje życie aktualnie toczy się głównie po angielsku. Internet to mniej lub bardziej legalna kinoteka, więc dwa kliki i film można oglądać. I tak obejrzałam po raz kolejny “Dzięcioła” i “”Grzeszny żywot Franciszka Buły”, po raz drugi “Chłopaki nie płaczą” oraz po raz pierwszy “Kilera” i “Kiler-ów  2-óch”.

Na koniec zaś skusiłam się na film całkiem nowy – “Podejrzani zakochani”. Zaskoczyła mnie ta produkcja, bo spodziewałam się zupełnej kichy. Aktorzy grający główne role kiepsko mi się kojarzyli. Sonia Bohosiewicz z roli Aidy w serialu o tym samym tytule, Kasprzykowski z serii o Rozlewisku, zaś Królikowskiego pamiętam z serialu “Hotel pod Żyrafą i Nosorożcem”, ale moje wyobrażenia nie powinny przesądzać o filmie, bo jak już pisałam mam słabe rozeznanie.

Tymczas komedia pomimo kilku niedociągnieć i niedopracowań, jednego czy dwóch niewyjaśnionych wątków i kiepskiego początku jest całkiem na poziomie. To znaczy jest na poziomie znacznie wyższym niż moje założenia. Nie chcę opowiadać fabuły, bo może jeszcze ktoś nie widział, ale jeśli z sentymentem wspominacie komedie w stylu “Szarady” czy serii o Różowej Panterze, to “Podejrzani zakochani” są głębokim ukłonem w ich stronę. Opowiedziana historia jest absurdalna, postaci zachowują się nieracjonalnie, ale uroczo, a wszystko w pudrowej, eleganckiej, choć mało rzeczywistej otoczce.

ITALIAN-STYLE CHICKEN

(wg Mireille Guiliano The French Women Don’t Get Fat Cookbook z moimi zmianami)

• łyżka oliwy
• 4 filety z kurczaka
• sól, swieżo mielony pieprz
• kilkanaście suszonych pomidorów w zalewie z oliwy
• kilkanaście pomidorków koktajlowych (najsłodszych)
• kilkanaście czarnych oliwek
• 2 łyżki kaparów
• szczypta pieprzu kajeńskiego
• szpinak sauté z czosnkiem i cytryną (do ugarnirowania)

1. Piersi z kurczaka myjemy, suszymy i kroimy na centymetrowe paski. Przyprawiamy sola i pieprzem. Oliwę rozgrzewamy na patelni i smażymy kurczaka na średnim ogniu, często mieszając aż się zezłoci (ok. 10 minut). Mięso przekładamy na talerz.

2. Natomiast na patelnię wlewamy 2 łyżki wody, zmniejszamy temperaturę i czekamy ok. 1-2 minut, aż przywarty tłuszcz się rozpuści i utworzy wraz z wodą syrop. Dodajemy pomidory, oliwki, kapary i kurczaka, gotujemy jeszcze 1-2 minuty. Doprawiamy solą, pieprzem i pieprzem kajeńskim.

3. Podajemy ze szpinakiem sauté z czosnkiem i cytryną. (By go przyrządzić, wystarczy na bardzo mocno rozgrzany tłuszcz wrzucić pokrojony w plasterki czosnek, chwilę smażyć, dorzucić umyte i dokładnie osuszone liście szpinaku, smażyć kilka-kilkanaście sekund, zdjąć z ognia, skropić sokiem z cytryny, delikatnie wymieszać i podać.)