U sióstr Brennan w Bundoranie

Dwa miesiące temu do kin trafił film dokumentalny o irlandzkich pubach. Jego twórcy zjeździli Irlandię wzdłuż i wszerz,  by spotkać się z właścicielami wyjątkowych barów, poznać ich rodziny, klientów i spróbować na taśmie filmowej zapisać tę unikalną atmosferę, właściwą tylko irlandzkim pubom.

Można się sprzeczać, czy zdążyli, czy jeszcze gdzieś w Irlandii istnieją prawdziwe bary, czy tradycyjny pub w autentycznym irlandzkim stylu odszedł lub właśnie odchodzi w niepamięć. Od wielu lat toczy się dyskusja, która dotarła także na uniwersytety, na temat roli pubu w życiu lokalnej społeczności i konieczności chronienia tych przybytków, jako integralnej części niepowtarzalnej irlandzkiej kultury. W innym miejscu opiszę kiedyś dokładniej złożoność tego zagadnienia, które właśnie z akademickiej perspektywy zdarzyło mi się zgłębiać na potrzeby pewnej pracy naukowej. Tymczasem zapraszam do pubu Brennan’s w Bundoranie, jedynego pubu z mojej okolicy uwzględnionego przez autorów filmu “The Irish Pub”.

Pub Brennan’s mieści się w budynku postawionym w1823 roku przy głównej ulicy turystycznego miasteczka Bundoran w hrabstwie Donegal, zwanego niegdyś irlandzkim Brighton. Dziadkowie obecnych właścicielek otworzyli pub w Dniu Św. Patryka roku pańskiego 1900. Nazwali go “The Criterion”, nazwą pochodzącą od rzeczownika znaczącego standard, podług którego można coś osądzić. Nazwa miała wskazywać na wysoki standard świadczonych usług. Nan i Patricia Brennan urodziły się w jednej z sypialni mieszkania na piętrze, całe dzieciństwo spędziły, kręcąc się wokół baru, a kiedy skończyły szkołę, zaczęły pomagać rodzicom w codziennej pracy w pubie.

Główna sala barowa to przede wszystkim długi kontuar z jasnego drewna, rząd barowych stołków oraz ława pod przeciwległą ścianą. Na lewo od wejścia mieści się snug. Jest to wyodrębniona część pubu, od baru oddzielona ścianką z rzędem otwieranych okienek z matowymi szybami, zapewniająca pewną prywatność i niepozostawanie na widoku. Snugi mieszczące się tuż przy wejściu, jeszcze do niedawna zarezerwowane były dla kobiet.  Czekały one najczęściej na swych mężów i mogły liczyć co najwyżej na szklankę, nie więcej!, piwa. W snugu w pubie Brennan’s znajduje się jeszcze jeden relikt przeszłości – mosiężny pręt, który oryginalnie znajdował się na zewnątrz baru i służył do… uwiązywania koni.

Obecny wygląd baru jest efektem remontu przeprowadzonego przez rodziców Nan i Pat w 1947. Wtedy zamówiono ręcznie robione meble w fabryce Arnott w Dublinie, wtedy zakupiono dywan ze słynnej firmy Navan, który po dziś dzień zdobi podłogi w “salonach” baru. Oryginalne wyposażenie czyni to miejsce naprawdę wyjątkowym, pozwalającym przenieść się w czasie do lat 40. ubiegłego wieku. Ściany “salonów” (parlours), zwanych też lounge area (bardziej komfortowa część baru, sprzyjająca relaksowi) ozdabiają jasne tapety (zmieniane co kilka lat), w oknach wiszą firanki, na parapetach stoją kwiatki w doniczkach, zaś z sufitu zwiasają żyrandole z klasycznymi szklanymi kloszami w kształcie konwalii. Na ścianach zamontowano dzwonki, których klienci niegdyś używali do wzywania kelnera.

Długoletnia historia baru zapisana jest na półkach i ścianach. Mieszczą się tam liczne pamiątki – butelki rzadkich alkoholi, błyszczące lustra z pamiatkowymi sentencjami, bibeloty, beczki, a także przedmioty, które wyszły już z użycia – jak syfony, karbidówki, mosiężne naczynia do mieszania whiskey oraz hydrometry mierzące zawartość alkoholu, po to by uzyskać trunek akceptowalny przez  urzędników celnych.

Trzeba wiedzieć, że nigdyś whiskey i piwo trafiało do pubów w beczkach i dopiero na miejscu było rozlewane do butelek. Na zapleczu baru stoją urządzenia do rozlewania trunków oraz do kapslowania i korkowania. Są wciąż sprawne, choć dziś niepotrzebne. Właściciel baru, który miał licencję na rozlewanie alkoholu, używał specjalnych etykietek do oznaczania butelek, na których widniało jego nazwisko oraz adres. Dostaliśmy takie etykietki na pamiątkę!

Jeśli będziecie w Bundoranie, zajrzyjcie do baru sióstr Brennan. Za prostą fasadą, niewiele rózniącą się od witryny piekarni czy rzeźnika, znajdziecie jedno z najciekawszych miejsc w mieście. Miejsce autentyczne, nie podróbkę, gdzie Nan i Pat podadzą Wam Guinnessa z tą samą starannością, z jaką podawał je ich dziadek ponad 100 lat temu.

Dziejszy wpis nie powstałby bez pomocy Mojego Męża, który jest nie tylko autorem wszystkich zdjęć, ale również pasjonatem kultury pubowej i źródłem wiedzy o barowych obyczajach.