Między łąką a trawnikiem

“Czy pamiętasz, jak głowę wynurzyłeś z boru,
Aby nazwać mnie Łąką pewnego wieczoru?
Zawołana po imieniu
Raz przejrzałam się w strumieniu —
I odtąd poznam siebie wśród reszty przestworu.

Przyszły do mnie motyle, utrudzone lotem,
Przyszły pszczoły z kadzidłem i myrrą i złotem,
Przyszła sama Nieskończoność,
By popatrzeć w mą zieloność, —
Popatrzyła i odejść nie chciała z powrotem…”

(Bolesław Leśmian, Łąka)

Od wiosny do jesieni jestem zmuszona do słuchania jęku kosiarek, bo Irlandczycy kochają idealnie przystrzyżone trawniczki wokół domu. Moi sąsiedzi całe lato demonstrują swój sprzęt do ucinania główek stokrotkom, a co zamożniejsi zatrudniają pracownika firmy landscapingowej, by przy pomocy kosiarki samojezdnej zamianił ich trawnik w murawę godną boiska piłkarskiego.

Nie wiem jakim cudem trawnik rozciągający się pobliżu naszego domostwa zamienił się w bujną łąką, ale ucieszyło mnie to bardzo. Przez calutki miesiąc nie pojawił się nikt, by doprowadzić go do porządku i taki zaniedbany straszył rozbujałą trawą, ukrywającą niezapominajki, koniczyny i kozibrody. Rozwierały tam swe ogromne oczy zdziwione jastruny, że zrywa je dziecko na bukiet dla mamy.

Zabawa była przednia, tropiłyśmy ślimaki, wyszukiwałyśmy żuczki i inne chrząszcze, liczyłyśmy kropki biedronkom, goniłyśmy motyle. Nasi sąsiedzi już dawno przyzwyczaili się do dziwactw mojej rodziny, która spaceruje, choć nie mają psa, nie ma telewizora, chociaż ich stać, która lubi życie na wsi, choć nie są farmerami…

Łąkę w ubiegłą środę zaczęto ścinać… – Odrośnie – powtarzam córce…